Jammer, maar niet erg..

Regelmatig krijg ik de vraag of ik het niet erg vind dat we geen kinderen hebben..

Er is een periode geweest dat ik het jammer vond, maar wat je niet hebt kun je ook niet missen he? Vooral die loop naar het ziekenhuis vond ik zwaar.. Maar op een gegeven moment denk je, het is genoeg. De wereld draait ook wel door, zonder dat er een mix van AJ en mij rondloopt.

Ik denk ook dat ik helemaal niet geschikt zou zijn als "ouder", zie alleen maar hoe een hond over me heen walst.

Ik heb wel diep respect voor de werkende mama's onder ons. Hoe flikken ze het toch altijd weer. Als ik met hoofdpijn op bed lig, dan kan ik blijven liggen. Hoef alleen maar te zorgen dat mijn beestjes hun bakkie vol met voer hebben, dat kan een moeder niet doen natuurlijk. Hebben ze gelijk de kinderbescherming aan de deur ;-)

Al met al kan ik dus wel zeggen dat ik het niet erg vind. AJ vindt het nog steeds niet makkelijk, maar ziet ook wel de "voordelen" van het niet hebben van een nageslacht.

Gelukkig heb ik Lynn ook een beetje, en ik blijf het zalig vinden om op te passen op de maandagmiddag. Dat mag van mij nog jaren zo doorgaan!