Gisteren was het de herdenking van de slachtoffers in de oorlog. Nu ben ik altijd even stil die 2 minuten, dat hoort er gewoon bij. Dit keer gebeurde dat met een heleboel collega's om mij heen. Dat is erg vreemd. In zulke situaties heb ik dan juist de neiging om de slappe lach te krijgen.
Bij het sein van 8 uur was dan ook iedereen stil. Bewust niet kijken naar mijn collega's, want dan gaat het fout. De eerste minuut zit ik eerst nog te lezen wat er op het scherm van de computer staat, iets over ontgooglen. Maar dan de tweede minuut, ik kijk naar buiten, hoor het touw van de vlaggenmast en denk aan de slachtoffers uit de oorlog, en dat we nu vrij zijn. Het besef dat ik echt niet weet wat een oorlog is, gelukkig maar!
Zo zie je maar dat het nut van die tweede minuut heel belangrijk is.
2 opmerkingen:
Hoihoi,
Het had wel wat he, zo met een hele club collega's. Het viel me eerlijk gezegd wel mee dat ook echt iedereen stil was. Respect voor iedereen!!!
Sommigen hadden nog niet echt door. Totdat iedereen begon te ssssttten omdat ze nog aan het praten waren.
Een reactie posten