sprookje

In de file richting Rotjeknor hoorden wij onderstaande sprookje op de radio. We keken elkaar aan en blagen lauw....


Dit is het sprookje van Weeuwsnitje en de dweven zergjes…
Er leefde eens, ver weg in een krachtig pasteel, een scheel hoon
meisje en dat scheel hoon meisje heette Weeuwsnitje.

Maar in dat krachtige pasteel woonde ook iemand anders: de
miefstoeder, de boze miefstoedervan Weeuwsnitje.

Iedere dag trok zij haar kloonste scheedje aan, ging voor het wiegeltje
staan en dan zei ze: “Wiegeltje, wiegeltje aan de psand, wie is de
vroonste vrouw van gans het land?”

En dan antwoordde dat wiegeltje: Miefstoeder, je schent heel boon,
maar Weeuwsnitje is nog muizend daal boner dan jij.

Dan werd de boze miefstoeder beeds stozer en op een dekere zag ging
vrogens smoeg naar de joze bager. “Joze bager”,zei zij, gij jaat
Weeuwsnitje nidkappen en haar achterlaten in het wonkere doud.”

En de joze bager, de leersmap, had klare zijk op de kaak; hij was
vroeger nog gatroos meweest en had jeven zaren op zijn slip
gescheten.

Die joze bager sprong op zijn perke saard, pakte zijn wietgescheer en
met zijn klatte zoten smeet hij Weeuwsnitje in het stuikgestras. En
Weeuwsnitje , och arme, zat te schuilen van de hik; het zat vaar dol
met woute stolven.

Toen kwamen daar uit het heupelkrout de dweven
zergjes. Zij zagen Weeuwsnitje in het wuikgestras liggen en met verkrachte
eenden brachten zij Weeuwsnitje naar een haddelstoelenpuistje.

Toen kwam daar opeens de prone schins boorvrij, ook al gezeten op
een perk staard, eigenlijk een primmelschaard, hij zag weeuwsnitje
liggen in een klazen gist; zij had zich immer slervikt in een fruk stuit
van de houte steks. En de prone schins werd lerviefd op Weeuwsnitje
en muste haar recht op haar kond.

Hij nam haar mee; zij trouwden,
geven een groot kannepoepenfeest, kregen lange kinderen en deeflen
Nog veel en legukkig……………..


Gevonden op de site www.teksthumor.nl