Nog even over Bud..

Goed, de eerste ochtend zonder Budje. Moeilijk, het ritueel is anders geworden. Geen grote lobbes die op je af komt sjouwen en staat te klappertanden. Niet omdat hij het koud had. Nee, dat was meer zijn manier van aangeven dat hij honger en dorst had.

Met Lola en Joy in zijn kielzog naar buiten voor de verse hap en grote bak water. Zo'n lobbes als ie was, liet hij eerst Joy een paar brokken uit zijn bak graaien. Uiteindelijk kwam hij weer naar binnen om zich te laten vallen op zijn kleed.

Gisteren ging het precies zo, alleen mocht hij dit keer van mij op de bank slapen. Dat heeft ie gedaan, met de beide dames bovenop zich. Totdat het tijd was voor het dierenartsbezoek. Na hem nog wat koekjes te hebben toegestopt, stapte hij heel blij in de auto.

Hij leek bijna een pup. Normaal was hij zo enorm uitgelaten in de auto, dat ik regelmatig `foei`moest roepen. Dit keer ging hij naast me op de stoel liggen en legde zijn kop op mijn schoot.

De dierenarts sprak uit wat wij al dachten. Je weet het, maar toch schrik je je wezenloos. Ik durfde het niet aan om hem weer mee te nemen, om dan later een beslissing te nemen. Zo´n angsthaas ben ik dus. Het verstand zegt, het is goed zo. Het gevoel niet. Ik voel me een verrader.

Het slijt, dat weet ik wel zeker. Voor nu maar denken dat we hem een heleboel pijn hebben bespaard.

Dus, de portemonnee kan gewoon blijven liggen. Eten kan ook gewoon blijven liggen. Ik hoef mijn tas niet meer in het midden van de tafel te zetten. Of het moet zo zijn dat Lola de kunst heeft afgekeken van Bud om dingen te jatten.

Die heeft te korte pootjes...alhoewel ze wel lange vingers heeft.