Tot mijn 11e jaar (ofzo) woonden wij in een dorpje in Zeeland. Daar ook een aantal jaren lagere school doorlopen. Ik wist niet beter dan dat alles gewoon lekker dichtbij was. Tussen de middag van school naar huis toe lopen om een boterhammetje te eten bij moeders.
Mijn vader kreeg het onzalige idee om te gaan werken in de noordoostpolder. Dus verhuizen. Geen idee waar die polder lag en wat wij er ons bij moesten voorstellen. Wat een ellende! Alles, maar dan ook echt alles moest op de fiets! Het was minstens 4 km fietsen naar het dorp. Dat bammetje eten tussen de middag moest dan ook op school gebeuren.
Kwam je afgepeigerd na schooltijd thuis, dan kon ik weer terug naar het dorp om nog even 10 eieren te halen. Heb nog steeds het gevoel, dat ik altijd de pineut was. De ergste periode was die van de hogere school, in Emmeloord. Minstens 10 km fietsen (dat was heen...).
Wat heb ik die regen en sneeuwbuien vervloekt. En die wind! Zo blij als een klein kind was ik toen ik eindelijk 16 werd en mijn paarse Puch Maxi kreeg.
Vandaag zag ik ze weer fietsen, die arme kleine kotertjes vanuit het dorp naar Emmeloord en weer terug. Zwabberend over de weg, tegen de wind in. Best wel aandoenlijk, met hun korte pootjes op de trappers, hun (veel te) grote schooltas achterop. Ik hoor ze vloeken in zichzelf. Die skatjes..
Ben blij dat ik inmiddels kan autorijden, anders was ik echt nooit meer op een buitenweg gaan wonen. Ik ben van nature gewoon een beetje lui.
11 opmerkingen:
Ik ben heel blij dat ik in Emmeloord woonde. Tien minuten moest ik fietsen en dat vond ik prima. :)
Van huis naar de basisschool was nog geen eens zo'n probleem, ik voelde altijd koning te rijk met de paarden en andere dieren thuis.
Maar naar emmeloord in sneeuw, storm en hagel. Dat vervloekte ik wel. Toch koos ik er op mijn zestiende voor om het geld te bewaren voor een auto. Goede keus achteraf, maar ik zou dat niet nog eens 4 jaar lang doen.
ik moest 16km fietsen.. %#$#//@
Goed, praten we niet meer over..
feit is wel.. ik zie ook steeds zo'n ukkie langs de marknesserweg fietsen. Klein fietsje, slagje kleiner dan een normaal kind, brilletje op, lange blonde vlecht, veelste grote schooltas idd.. en daar gaat ze..
Alsof ik mijzelf weer zie ploeteren..
hoe meer ik er over nadenk.. zou bijna de fietsendrager in de auto mikken en dat kind onderweg met fiets en al op de fietsendragen pleuren..
Ik ken dat totaal niet, in de randstad is alles binnen tien minuten te befietsen (en dan nog bracht mijn moeder me vaak, zo wordt je vanzelf lui) Die van mij moeten straks als ze naar de middelbare gaan 13 km heen en 13 km terug fietsen. No way dat ik ze ga brengen al werk ik thuis, gnagnagna......Ploeteren zullen ze!
Oh, als ik dit lees komt er van alles boven: vloekend tegen windkracht 10 in fietsen.
En door zuslief op de brommer weggestuurd om patat te halen (ik was toen nog maar een jaar of 12/13!). En ook ik deed mijn brommer (toen ik er eindelijk op MOCHT rijden) weg omdat ik dan meer geld kon overhouden.
Nostalgie
Lekker een patatje Oorlog he?
maar dat fietsen was wel goed voor je conditie toch,, gr mij
Ik kom net als Eva uit de randstad, maar moest toch elke dag 7 km heen en 7 km weer terug, want de middelbare lag niet naast de deur, leve de brommer, maar ik vind het levensgevaarlijk als ik die hummeltjes langs de weg zie gaan. Het verkeer is er niet socialer op geworden, de laatste 35 jaar.
Jullie moeten niet zeuren over fietsen. Ik moest 500 meter naar de bus fietsen en dan bijna een uur in de bus om vervolgens nog een kwartier te lopen naar school.
Dankzij ouders gelukkig rijbewijs mogen halen. Nog bedankt pa/ma.
En dat terwijl mijn pa geen rijbewijs had en zich door een chauffeur liet rijden, of door ma of de kinderen.
Ik ben ook al zo'n lui ding. Ik hoefde helemaal niet ver te fietsen maar vond het een ramp!
Een reactie posten